Obecnie testowaną drukarkę wyprodukowała nieznana w Polsce firma Radofin Elektronix z Hongkongu. Należy ona do serii drukarek o wspólnej nazwie Triton, różniących się między sobą szybkością druku i (jakże by inaczej) ceną. Testowany egzemplarz nie jest właściwie drukarką Triton — jest on starszym, nieco uproszczonym modelem o nazwie Polo MK II, jednakże zgodnym programowo i pod względem parametrów użytkowych bardzo podobnym do reszty serii. Pod względem ceny należy do klasy drukarek popularnych, a kody sterujące odpowiadają standardowi Epson FX-80.
W porównaniu z testowaną uprzednio drukarką STAR NX-15, POLO sprawia wrażenie zabawki. Zawdzięcza je lekkiej i zwartej konstrukcji o opływowych, estetycznych kształtach. Mechanizm transportu papieru umożliwia używanie zarówno pojedynczych arkuszy, jak i perforowanych wstęg papieru o szerokości do 10 cali. Zakładanie pojedynczych arkuszy jest niestety bardzo uciążliwe i czasochłonne — brak spotykanego w wielu drukarkach automatycznego wciągania papieru.
Przełączniki sterujące na czołowej stronie drukarki umożliwiają wysuw papieru o linię bądź o stronę i programowe odłączenie drukarki od komputera (w drukarkach Triton — również wybór pisma zwykłego lub NLQ).
Dostęp do wnętrza drukarki jest utrudniony. Nawet przejrzysta pokrywa głowicy otwiera się dość cięko, a otwarcie dodatkowej klapki umożliwiającej m.in. wymianę kasety z taśmą barwiącą wymaga wyrafinowanej mieszanki siły i sprytu nieszczęsnego użytkownika. Jeszcze gorzej jest z dostępem do mikroprzełączników umożliwiających ustawienie standardowych parametrów drukarki podczas inicjacji. Wymaga to wykręcenia czterech śrub i zdjęcia górnej połowy obudowy drukarki, a co za tym idzie naraża na uszkodzenie wrażliwe układy scalone procesora i pamięci operacyjnej. Nowsze modele drukarek Triton wyposażone są w niewielką pokrywę usuwającą ten problem.
Dziesięcioigłowa głowica przesuwana jest po metalowej szynie przy pomocy metalowej linki. Otaczający głowicę gumowy kołnierz zmniejsza hałas towarzyszący drukowi. Odstęp głowicy od papieru regulowany jest dwupozycyjnym przełącznikiem (instrukcja obsługi mówi o czterech pozycjach — prawdopodobnie dotyczy to nowych wersji drukarki). Siła uderzenia igieł o papier wystarcza do uzyskania 2 wyraźnych kopii drukowanego tekstu. Jakość i asortyment krojów pisma zdecydowanie wykracza poza wymagania stawiane drukarkom popularnym. Czytelność i estetyka liter w trybie zarówno zwykłym (DRAFT)., jak i korespondencyjnym (NLQ), dorównuje drukarkom o klasę droższym. Pismo może być zagęszczone lub podwójnej szerokości, podkreślone, proste lub pochylone, zwykłe lub korespondencyjne, tłuste lub podwójnie uderzane oraz w prawie dowolnych kombinacjach powyższych krojów. Szybkość druku wynosi około 100 znaków na sekundę w trybie zwykłym i 25 znaków na sek. w trybie korespondencyjnym (dane katalogowe dla drukarek Triton są nieco lepsze w zależności od typu). Praca drukarki nie jest nadmiernie głośna, a szczelna pokrywa dobrze zabezpiecza wnętrze przed kurzem.
Również asortyment trybów graficznych (siedem o gęstościach od 480 do 1920 punktów na cal) odpowiada raczej drukarkom średniej, a nie popularnej klasy. Widoczny jest co prawda ślad każdego przejścia głowicy przez arkusz papieru, ale zdarza się to również drukarkom bez porównania droższym. Natomiast miłym zaskoczeniem jest szybkość pracy podczas druku obrazu. Pod tym względem POLO wyraźnie przewyższa znacznie droższą drukarkę STAR NX-15, pomimo, a może właśnie dzięki mniej wyrafinowanej logice sterującej ruchem głowicy.
Dla polskiego użytkownika drukarek szczególnie istotna jest możliwość definiowania własnych znaków. POLO posiada tę możliwość, pod warunkiem wyposażenia w pamięć RAM o pojemności 8 KB. Przy ewentualnym zakupie należy zwrócić na to uwagę, albowiem istnieje również wersja z pamięcią 2 KB. Definiowanie dodatkowych znaków jest możliwe jedynie w przypadku, gdy komputer wyposażony jest w interface ośmiobitowy. Niestety, nie jest możliwe definiowanie własnych znaków o jakości korespondencyjnej (NLQ).
Drukarka okazała się niezastąpiona przy współpracy z ATARI 800 XL co Czytelnicy mogą sprawdzić w Klanie Atari niemniej również podczas współpracy z innymi komputerami spisywała się bez zarzutu.
W wyniku intensywnej pracy uległa nieodwracalnemu uszkodzeniu taśmą barwiącą w kasecie. Niestety jest to raczej nietypowa taśma o szerokości zaledwie 6 milimetrów i zmusiło to redakcję do sprowadzenia nowej kasety od producenta, sprowadzenia nowej kasety od producenta.
PODSUMOWANIE
Testowana drukarka POLO MK II (Triton) jest średniej klasy drukarką o korzystnym stosunku jakości do ceny. Cechuje się dobrej jakości drukiem w trybie zwykłym i korespondencyjnym oraz dużą szybkością pracy w trybie graficznym.
Zalety drukarki:
- małe wymiary i lekkość obudowy
- stosunkowo niewielka hałaśliwość pracy
- wysoka jakość druku w trybie zwykłym i korespondencyjnym
- duża liczba krojów i formatów liter
- możliwość definiowania polskich znaków
- duża pojemność bufora przyspieszająca współpracę z komputerem (w wersji z 8 KB RAM, z tego ok 5 KB jest wykorzystane przez bufor).
Wady drukarki:
- utrudniony dostęp do głowicy drukującej i przełączników sterujących na płycie montażowej
- brak mechanizmu ułatwiającego wciąganie pojedynczych arkuszy papieru
- niezbyt wysoka trwałość taśmy barwiącej w kasecie.
Parametry techniczne drukarek Triton w/g specyfikacji producenta:
- głowica 9-igłowa, możliwość wymiany przez użytkownika
- druk dwukierunkowy w trybie zwykłym i jednokierunkowy w trybie NLQ oraz graficznym
- szybkość druku:
- W trybie zwykłym 120—160 zn/sek (w zależności od wersji)
- W trybie NLQ 25—30 zn/sek
- bufor 1 lub 4 KB (zależnie od rozmiaru pamięci RAM)
- złącze równoległe typu Centronics (opcjonalnie szeregowe RS—232 C)
- zgodność programowa z drukarkami Epson FX—80 i IBM (z wyjątkiem grafiki)
- standardowo wmontowana zębatka do przesuwu papieru perforowanego 10 cali (opcjonalnie — wersje z regulacją 4—10 cali)
- waga 5 kg
- rozmiary 362x295x76 mm.
Tomasz Nowicki, Sławomir Polak